Wałbrzych przeżywa dramat, który poruszył nie tylko mieszkańców miasta, ale i całą Polskę. W krótkim odstępie czasu zmarło dwoje nastolatków – 16-letnia Julia i 15-letni Daniel. Ich odejście wstrząsnęło lokalną społecznością i wywołało falę smutku, złości i pytań, na które niełatwo znaleźć odpowiedź. Jedno jednak jest pewne – w centrum tej tragedii znajduje się coś, co wielu z nas ignoruje, dopóki nie stanie się za późno: hejt.
Julia była uczennicą klasy sportowej, miała marzenia, plany, pasje. Ale z czasem coś się w niej zmieniło. Jej mama zauważyła, że córka coraz częściej wraca do domu zgaszona, zamyślona, z oczami, które mówiły więcej niż jakiekolwiek słowa. Próby rozmów, otuchy, przekonywania, że „hejterzy nie są warci uwagi”, nie wystarczyły. To nie była tylko chwilowa chandra. To było coś znacznie głębszego – ciche, systematyczne niszczenie pewności siebie, godności, chęci do życia.
Kiedy słyszymy o hejcie, często myślimy o anonimowych komentarzach w internecie, czasem wręcz śmiesznych, żartobliwych. Ale dla młodego, wrażliwego człowieka, który jeszcze buduje swoją tożsamość, każde takie słowo to jak kolejne uderzenie. I choć dla nas – dorosłych – może wydawać się niegroźne, dla nich bywa początkiem końca.
Daniel, uczeń tej samej szkoły co Julia, również targnął się na swoje życie. Choć szczegóły jego historii nie są tak szeroko komentowane, wiemy jedno – coś w jego świecie przestało działać. Mógł to być hejt, mógł być inny rodzaj przemocy psychicznej lub społecznej izolacji. A może po prostu poczucie samotności, które w połączeniu z presją otoczenia przytłoczyło go bardziej, niż mógł znieść.
Wielu z nas teraz zadaje sobie to pytanie. Czy szkoła mogła zareagować wcześniej? Czy rówieśnicy mogli zareagować inaczej? Czy my – dorośli – mogliśmy usłyszeć cichy krzyk dzieci, zanim stało się za późno?
Odpowiedź, choć bolesna, brzmi: tak. Ale to wymagałoby uważności, empatii i realnego działania. Słysząc, że ktoś jest „wyśmiewany”, „poniżany”, łatwo machnąć ręką i powiedzieć „dzieci zawsze się kłócą”. Problem w tym, że dla ofiary to nie są zwykłe sprzeczki. To codzienna walka o przetrwanie emocjonalne.
W erze mediów społecznościowych wiele dzieci żyje w świecie, gdzie popularność i akceptacja mierzy się lajkami i followersami. Brak akceptacji może oznaczać odrzucenie, a każdy złośliwy komentarz – publiczne upokorzenie. Niby wirtualne, ale raniące realnie. Rodzice często nie mają pełnego dostępu do tego, co dzieje się w sieci. Nawet jeśli próbują pomóc, mogą nie być w stanie zatrzymać lawiny hejtu, jeśli nie dostaną wsparcia ze strony szkoły, innych rodziców, a przede wszystkim – systemu.
Kiedy miałem 14 lat, też przez chwilę czułem się niewidzialny. Jeden chłopak z klasy zaczął mnie nazywać przezwiskami, niby dla żartu, inni się śmiali. Dziś wiem, że to nie było nic poważnego, ale wtedy czułem się jak śmieć. Jedno, co mnie uratowało, to rozmowa z nauczycielką, która mnie po prostu wysłuchała i zareagowała. Dzięki niej zrozumiałem, że zasługuję na szacunek. Dlatego dziś, pisząc ten tekst, czuję, że mam obowiązek powiedzieć głośno: dzieci nie potrzebują „hartowania ducha”, potrzebują zrozumienia i ochrony.
Nie potrzebujemy kolejnej tragedii, żeby zrozumieć, że coś musi się zmienić. Potrzebujemy edukacji – zarówno dzieci, jak i dorosłych. Potrzebujemy obowiązkowych zajęć z empatii, komunikacji, radzenia sobie z emocjami. Szkoły muszą być nie tylko miejscem nauki, ale też bezpieczną przestrzenią. A my, rodzice, musimy być bardziej obecni. Czasem wystarczy jedno pytanie: „Jak się czujesz?” – zadane z prawdziwą troską.
Źródło:wroclaw.se.pl