Nie każdy ojciec musi być biologiczny, by naprawdę zasługiwać na to miano. Karol Nawrocki, kandydat na prezydenta i obecny prezes Instytutu Pamięci Narodowej, udowodnił, że prawdziwe ojcostwo mierzy się sercem, a nie DNA. Jako młody chłopak wziął na siebie ogromną odpowiedzialność – adoptował dwuletniego syna swojej ukochanej, Marty. Dziś mówi o nim z dumą i miłością, która nie pozostawia wątpliwości: Daniel jest jego synem. Nie „przyszywanym”, nie „z poprzedniego związku”. Po prostu – synem.
Karol miał zaledwie 21 lat, kiedy zdecydował się usynowić chłopca, którego biologicznym ojcem nie był. Jego partnerka Marta zaszła w ciążę jako 16-latka i wychowywała Daniela samotnie, aż do momentu, gdy w jej życiu pojawił się Karol. Ta historia pokazuje, że nie trzeba być bohaterem z okładki magazynu, by podjąć decyzję o ogromnej wadze – wystarczy być człowiekiem z wartościami. Karol nie uciekł, nie wahał się, tylko przyjął Daniela z całym sercem. Jak sam mówi – nie wyobraża sobie bez niego życia.
W trakcie spotkań z wyborcami Karol Nawrocki nie unika trudnych tematów. Zapytany o stosunek do życia, aborcji czy eutanazji, odpowiada wprost: jest katolikiem, jest za życiem od poczęcia do naturalnej śmierci. Ale to nie tylko deklaracje – jego życiowa historia jest tego najlepszym dowodem. Daniel żyje dzięki odwadze swojej młodej mamy i dzięki temu, że Karol zaakceptował go jak własne dziecko. W świecie, w którym wiele osób wybiera łatwiejsze drogi, jego postawa pokazuje, że rodzina to przede wszystkim odpowiedzialność i decyzje podejmowane z miłości.
Dziś Daniel ma 21 lat i studiuje prawo na Uniwersytecie Gdańskim. To nie tylko zdolny student, ale też aktywny społecznie młody człowiek – działał w Młodzieżowej Radzie Miasta Gdańska, obecnie jest radnym osiedlowym i dziennikarzem „Gazety Morskiej”. Ale co najważniejsze – mówi o Karolu z szacunkiem i podziwem. Dla niego to nie tylko tata, ale wzór człowieka sukcesu, który – jak mówi – pochodzi z robotniczej rodziny, a dzięki determinacji i wytrwałości został szefem IPN. To przykład, że nie trzeba mieć „nazwiska” ani znajomości, by zajść wysoko – wystarczy mieć charakter.
Nie każdy mężczyzna potrafiłby w młodym wieku stanąć twarzą w twarz z takim wyzwaniem. Wychowywanie cudzych dzieci nadal budzi kontrowersje, stereotypy i niepewność. A jednak Karol Nawrocki pokazał, że da się zbudować prawdziwą więź, jeśli w sercu jest miejsce na miłość. Wielu ludzi nie decyduje się na adopcję nawet w dorosłym wieku, boją się emocji, odrzucenia, trudnych pytań. Tymczasem on zrobił to jako dwudziestoparolatek – i dziś zbiera owoce tej decyzji.
Wielu polityków mówi o rodzinie. Ale niewielu pokazuje, że potrafi ją tworzyć w najtrudniejszych warunkach. Karol Nawrocki nie tylko mówi o wartościach – on nimi żyje. Jego historia to coś więcej niż medialna ciekawostka. To przypomnienie, że rodzina to nie perfekcyjny obrazek, ale codzienność pełna wyborów, poświęcenia i miłości.
Czy Daniel wiedział od zawsze, że nie są biologicznie spokrewnieni? Oczywiście. Ale, jak sam przyznał, nie zna innego ojca i nie potrzebuje znać. Bo kiedy dorastasz przy kimś, kto cię kocha, wspiera, tłumaczy świat i podaje rękę, to ten ktoś jest twoim tatą. Bez „ale”.
Czy krew naprawdę znaczy więcej niż serce? Karol Nawrocki udowadnia, że niekoniecznie.