Dokładnie 15 lat temu, 10 kwietnia 2010 roku, wydarzyło się coś, czego nikt nie potrafił sobie nawet wyobrazić. Katastrofa smoleńska zabrała 96 osób – elitę Polski. Zginęli prezydent Lech Kaczyński wraz z małżonką, wojskowi dowódcy, politycy, duchowni. Wśród nich była również młoda, pełna życia stewardessa z Białegostoku – Justyna Moniuszko. Miała zaledwie 24 lata i całe życie przed sobą.
Kiedy myślę o tamtym dniu, przypomina mi się poranek, kiedy wiadomość o katastrofie przerywała wszystkie programy radiowe. Stałem wtedy w kuchni, parząc kawę, i nagle świat na chwilę się zatrzymał. Tak samo jak dla rodzin ofiar, dla milionów Polaków czas podzielił się na "przed" i "po" Smoleńsku.
Justyna od najmłodszych lat marzyła o niebie. Lotnictwo było jej pasją – studiowała na Politechnice Warszawskiej na Wydziale Mechanicznym Energetyki i Lotnictwa. Była aktywną harcerką, szybowała na paralotni, skakała ze spadochronem. Miała w sobie nie tylko odwagę i determinację, ale także niezwykłą delikatność i ciepło, które przyciągało ludzi.
Pamiętam, jak moja kuzynka, także marząc o pracy w lotnictwie, zapisała się na kurs stewardessy. To wymagało ogromnego poświęcenia – nauka, dyscyplina, a przede wszystkim gotowość na każdą sytuację. Justyna przeszła tę drogę z uśmiechem na twarzy, krok po kroku budując swoją wymarzoną przyszłość.
W 2006 roku została nawet pierwszą w historii Miss Politechniki Warszawskiej. Uroda była tylko dodatkiem do jej pięknego wnętrza, o czym wielokrotnie wspominali jej bliscy i przyjaciele.
Praca na pokładzie rządowego tupolewa w 36. Specjalnym Pułku Lotnictwa Transportowego miała być dla Justyny początkiem wielkiej kariery. Każdy lot traktowała z ogromną odpowiedzialnością i dumą. Niestety, ta pięknie zapowiadająca się ścieżka została brutalnie przerwana.
Jej babcia, w jednym z wywiadów kilka lat po tragedii, mówiła ze łzami w oczach, że to nie był jeszcze czas Justyny. Trudno się z tym nie zgodzić. Młodość, plany, marzenia – wszystko zostało zatrzymane w jednej, tragicznej chwili.
Dziś, 15 lat później, pamięć o Justynie Moniuszko wciąż żyje – w sercach bliskich, wśród przyjaciół, ale także wśród tych, którzy nigdy nie mieli szansy jej poznać, a których poruszyła jej historia. Spoczywa na cmentarzu razem ze swoim ojcem, a jej grób jest miejscem pełnym kwiatów, zniczy i cichych modlitw.
Kiedy kilka lat temu odwiedzałem grób mojego dziadka, przechodząc obok miejsca spoczynku Justyny, zatrzymałem się na chwilę. Chociaż nigdy jej nie znałem, nie mogłem powstrzymać wzruszenia. Patrząc na datę urodzenia i śmierci, trudno było nie pomyśleć o tym, jak wiele jeszcze mogła osiągnąć.
Katastrofa smoleńska nie była tylko wydarzeniem politycznym – była osobistą tragedią setek rodzin. Każda z tych 96 osób miała własne życie, marzenia, bliskich, którzy czekali na ich powrót. Śmierć Justyny Moniuszko stała się jednym z wielu symboli tej straty – straty młodości, energii i wielkiego potencjału.
W tamtych dniach wielu z nas na nowo zrozumiało, jak kruche jest życie. Nagle codzienne problemy wydawały się mniej istotne, a liczyło się tylko to, by powiedzieć bliskim, jak bardzo są dla nas ważni. Pamiętam, że tamtego wieczoru zadzwoniłem do rodziców, choć normalnie pewnie odłożyłbym rozmowę na później.
Choć Justyna Moniuszko nie zdążyła zrealizować wszystkich swoich planów, jej historia wciąż inspiruje. Pokazuje, że warto gonić za marzeniami, nie czekać na "lepszy moment", bo życie bywa nieprzewidywalne. Jej pasja do lotnictwa, odwaga i wewnętrzne piękno pozostają wzorem, o którym warto pamiętać.
Dziś, kiedy patrzymy w niebo, być może gdzieś tam wysoko szybują niespełnione marzenia wielu młodych ludzi, takich jak Justyna. Ale ich pamięć żyje w nas – w naszych sercach, wspomnieniach i w nadziei, że ich życie, choć krótkie, miało głęboki sens.
Żródło:bialystok.se.pl