Niedawno wróciliśmy z mężem, Stanisławem, z naszego pierwszego od lat wspólnego urlopu nad polskim morzem. Spędziliśmy cudowny tydzień w Międzyzdrojach, ciesząc się sobą, szumem fal i beztroską atmosferą. Było jak w dawnych czasach, gdy dzieci były małe, a my mogliśmy pozwolić sobie na chwilę tylko dla siebie.
Pewnego dnia spacerowaliśmy po plaży. Ja w swoim ulubionym czarnym bikini, a Staś – w jaskrawych kąpielówkach w palmy, które sam wybrał na bazarku. Śmialiśmy się, robiliśmy zdjęcia i czuliśmy się jak para zakochanych nastolatków. Kiedy pewna miła dziewczynka zaproponowała, że zrobi nam wspólne zdjęcie, od razu się zgodziliśmy. Uchwyciła chwilę naszego skradzionego pocałunku na tle błękitnego nieba.
Po powrocie do domu w Krakowie, z radością podzieliłam się tym zdjęciem na Facebooku. Komentarze od przyjaciół i rodziny były przesycone ciepłem i zachwytem. „Cudownie razem wyglądacie!”, „Miłość nie zna wieku!” – czytałam, nie mogąc się przestać uśmiechać.
Niestety, ten szczęśliwy nastrój nie trwał długo. Moja szwagierka, Justyna, zamieściła pod zdjęciem komentarz, który zmroził mi serce: „Jak ona może pokazywać takie pomarszczone ciało w kostiumie kąpielowym? Fuj!”. Po chwili komentarz zniknął, ale zdążyłam zrobić zrzut ekranu.
Było mi potwornie przykro. W jednej chwili poczułam się, jakby ktoś chciał odebrać mi prawo do radości tylko dlatego, że mam zmarszczki i nie wyglądam jak modelka z magazynu.
Zamiast płakać w poduszkę, postanowiłam działać. Zaplanowałam rodzinne ognisko u nas w ogrodzie. Zaprosiliśmy wszystkich – dzieci, wnuki, kuzynów, znajomych. Nawet Justynę, która oczywiście przyszła, jak zwykle spóźniona.
Kiedy atmosfera była już rozgrzana, a wszyscy zajadali się kiełbaskami i śmiali przy wspomnieniach z wakacji, poprosiłam o chwilę uwagi. Otworzyłam galerię w telefonie i pokazałam wszystkim nasze zdjęcie z plaży.
Reakcje były piękne: oklaski, komplementy, łzy wzruszenia w oczach mojej córki Ani.
I wtedy wyciągnęłam z kieszeni wydrukowany zrzut ekranu komentarza Justyny.
„Wiecie, ktoś uznał, że nie powinnam dzielić się tą chwilą, bo moje ciało nie jest już idealne” – powiedziałam spokojnie, patrząc wprost na Justynę. – „Ale dla mnie każda zmarszczka to pamiątka po uśmiechu, każda fałdka to dowód na to, że kochałam, śmiałam się i żyłam naprawdę. I nie zamierzam się tego wstydzić.”
W ogrodzie zapadła cisza. Justyna spuściła głowę, jej policzki poczerwieniały. Czułam, że moje słowa trafiły do wszystkich obecnych – i właśnie o to chodziło.
Pod wieczór, kiedy goście rozchodzili się do domów, Justyna podeszła do mnie ze łzami w oczach. „Przepraszam, naprawdę nie powinnam była tak napisać. Sama boję się starzenia, a przecież to naturalne” – wyszeptała.
Uśmiechnęłam się. Wybaczenie było łatwiejsze, gdy wiedziałam, że zrozumiała swój błąd. Bo prawda jest taka: każda zmarszczka, każda siwizna to znak naszej historii, naszych doświadczeń, naszej odwagi kochania i przeżywania życia na całego.
I jeśli ktoś jeszcze kiedyś zapyta mnie, czy można nosić bikini po sześćdziesiątce, odpowiem bez wahania: „Oczywiście! A do tego nosić je z dumą i uśmiechem!”
Źródło: uznavator.com